Życie Franka nie było zwyczajne - wręcz przeciwnie. To historia jedna na milion i do tego gotowy scenariusz filmowy. Tymczasem film Spielberga jest typową, sztampową produkcją hollywoodzką. Profesjonalny aż do bólu, mógłby z całą pewnością znaleźć się w podręcznikach dotyczących sprawnej i profesjonalnej realizacji filmu fabularnego. Zrobipny zgodnie z wszelkimi panującymi zasadami ma właśnie tyle humoru i dramatu ile mieć powinien. Punkty zwrotne wyliczono z dokładnością zegara atomowego. I pozostaje tylko jeden problem. To wszystko jest tak nudne, że aż nie do wytrzymania. Spielberg najwyraźniej starzeje się. Nie ma już nowych sztuczek i zaczyna się powtarzać. Na szczęście dla niego jest sprawnym rzemieślnikiem, więc umiejętnie maskuje swoje mankamenty. Nie zmienia to jednak faktu, że brakuje mu świeżości. Gdzieś zapodział się człowiek, który swoimi pomysłami potrafił zmieniać historię kina. Nuda tego filmu jest tak potężna, że nie wybronią jej ani świetna historia Franka, ani dobrzy aktorzy. Jak na razie jest to chyba największe rozczarowanie roku - temat przerósł Spielberga.